ကၽြန္ေတာ့္အိပ္မက္

ဖုန္မႈန္႔ပ်ံ႕စင္… ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္ကူးတယဥ္ယဥ္တြင္းေဟာင္း အခု..လင္းႏို႔ေတြေအာင္းေနၿပီေမေမ..။ လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္ (၂၀)ေက်ာ္ ကၽြန္ေတာ္ၿမင္း႐ုပ္စီးၿပီး၊သစ္သားခြာၾကီးနဲ႔ခရီးေတြႏွင္ ေမေမ့လက္ခုပ္သံတလြင္လြင္ေပါ့….။ စိတ္မလိုရင္ေကာင္းဘိြဳင္ဦးထုပ္ကိုဆြဲၿဖဲ ဂ်စ္ကားေတြတက္နင္း၊ရထား တစ္စင္းလံုးေဆာင့္ကန္ ကၽြန္ေတာ့္ထမင္းပန္းကန္အထူအပါး ေမေမခြံ႕ေကၽြးမွစားခဲ့တယ္..။ ေမေမက ဥံဳဖြလို႔မန္းမႈတ္ရင္ ဒုကၡအေပါင္းဟာတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ ကၽြန္ေတာ့္ေ႐ွ႕ေမွာက္မွာေၾကာက္႐ြံ႕စြာလက္ပိုက္ရပ္ၾကတယ္..။ “လူကေလးရဲ႕အိပ္ခ်ိန္တန္၊ဗ်ိဳင္းေ႐ွ႕ကပ်ံ” တဲ့ မိုးအံု႔ေနတဲ့မ်က္လံုးနဲ႔ ေမေမ့ပုခံုးမွာမွီတြယ္ငိုက္မ်ဥ္း ကၽြန္ေတာ္ကလည္းအိပ္ပုပ္ၾကီးတယ္… ကၽြန္ေတာ္အိပ္တိုင္းေမေမ့ဗ်ိဳင္းကလည္းေ႐ွ႕မွာပ်ံတယ္…။ ကၽြန္ေတာ့္အိပ္မက္ ေမေမ့လည္တိုင္ကိုဖက္လို႔ေပါ့…။ ...တာရာမင္းေ၀...