ဘဂၤါလီႏွင္႔ သန္း ၂၀ ၏ မနက္ျဖန္

ကမၻာျပားၿပီ ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကို ဖတ္ခဲ့တဲ့ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္တုန္းကေတာ့ ျမန္မာျပည္မပါလို႔ ေတြးခဲ့တာ ရွိေပမယ့္ ေႏွးလြန္းလို႔။ အခုေတာ့ ကမၻာတကယ္ျပားသြားၿပီ။ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ ဂ်ပန္က သူငယ္ခ်င္း၊ အေမရိကားက သူငယ္ခ်င္း၊ မႏၲေလးက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေျပာေန ဆိုေန လိုက္တာ၊ လူခ်င္းလည္း မသိ။
ေနရာဌာန အကြာအေဝး ဆိုတာကို အင္တာနက္ႀကီးက ခ်ဳံ႕ခ် ပစ္လိုက္တာ ေဘးခ်င္းကပ္ပဲ ရွိေန သလိုလို။

ဟိုးတုန္းက သတင္းေတြဆိုတာ တီဗီမွာ လာသြားတာ ျပန္လိုခ်င္လို႔ မရေတာ့။ ေလထဲ ေပ်ာက္သြားၿပီ။ သတင္းစာေတြဆိုရင္ေတာ့ တစ္ထပ္ႀကီးစုထား။ ေတာင္ပံုရာပံု။ ႏွစ္ခ်ဳိ႕ေတာ့မွ အေဟာင္းဆိုင္မွာ ေရာင္းစား။ အခုေတာ့ ဂူးဂဲထဲမွာ တစ္ခ်က္ ေခါက္လိုက္တာနဲ႔ ဘယ္ႏွႏွစ္စာ လိုခ်င္သလဲ၊ အကုန္ရ။

အခ်ိန္ဆိုတာကို ခ်ဳံ႕ခ်ပစ္ လိုက္တဲ့ အင္တာနက္။ သူ႔ေက်းဇူးေၾကာင့္ပဲ သတင္းအေဟာင္းေတြကို ဆက္စပ္ ဖတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဇာတ္လမ္း တစ္ပုဒ္စာ ထြက္ပါေရာ လား။ တကယ္ပဲ ကမၻာႀကီးဆိုတာ ရြာႀကီးပဲကိုး။ ေဂဟစနစ္နဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ ဆိုတာ ဒိုမီႏုိ သီအိုရီလို တစ္ဆက္ တစ္စပ္တည္း ရွိေန တာကလား။

ကမၻာႀကီး ပူေႏြးလာတယ္လို႔ ေျပာၾကတာ ၾကားေတာ့ၾကားဖူး ေနတာပဲ။ အေမရိကန္ ဒုတိယသမၼတေဟာင္း အယ္လ္ဂိုး ႐ုိက္ျပထား တဲ့ An Inconvenient Truth သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္ ပ်က္စီးမႈ မွတ္တမ္းေခြကို ၾကည့္ရေတာ့မွပဲ နည္းနည္း တီးမိ ေခါက္မိတာ။ ကမၻာေျမ အပူခ်ိန္ ဒီဂရီဟာ ၀ ဒသမ ၆ စင္တီဂရိတ္ႏႈန္းနဲ႔ တက္ေန ပါသတဲ့။ အလြယ္ စဥ္းစားႏုိင္တာကေတာ့ အပူခ်ိန္ မ်ားလာေတာ့ ေရအျပန္႔ က်ယ္လာတယ္။ ေျမာက္ဝင္႐ုိးစြန္းက ေရခဲေတြ အရည္ ေပ်ာ္လာတယ္။

ေရထုထည္ မ်ားေတာ့ ပင္လယ္ေရ မ်က္ႏွာျပင္က ၁၀-၂၀ စင္တီမီတာႏႈန္းနဲ႔ ျမင့္တက္ ေနပါတယ္တဲ့။ ပင္လယ္ေရ မ်က္ႏွာျပင္ ျမင့္လာေတာ့ ကုန္းေျမ က်ဥ္းသြားတာေပါ့။ တခ်ဳိ႕ကြၽန္းႏိုင္ငံ ေသးေသးေလးေတြဆို ၁၀ ႏွစ္ကေန ႏွစ္ ၅၀ အတြင္း ေရေအာက္ ေရာက္သြားမယ္ဆိုပဲ။ လူဦးေရ သံုးသိန္းေက်ာ္သာ ရွိတဲ့ ေမာ္လဒိုက္ ကြ်န္းႏုိင္ငံဆိုရင္ ေဆာက္တည္ရာ မရ ျဖစ္ေနတာ ၾကာၿပီ။ ဘယ္ေျပး ရမွန္းလဲ မသိ။ ေၾကာက္စရာႀကီးေနာ္။

ကမၻာႀကီး ဘာေၾကာင့္ ပူေႏြးလာသလဲ ဆိုေတာ့ ကာဗြန္ ဓာတ္ေငြ႕ ထုတ္လုပ္မႈေတြ မ်ားလို႔တဲ့။ ကာဗြန္ဓာတ္ေငြ႕ ဘယ္ကထြက္ လဲဆိုေတာ့ စက္႐ုံေတြ၊ ကားေတြကတဲ့။ ေနာက္ဆံုး စာရင္းခ်ေတာ့ လူလုပ္တဲ့ ေဘးအႏၲရာယ္ ပါတဲ့။ ဘယ္လူေတြလဲဆိုေတာ့ စက္႐ုံေတြ၊ ကားေတြမ်ားတာ ဘယ္သူရွိလဲ။ ကမၻာ့ထိပ္သီး ကာဗြန္ထုတ္လုပ္မႈ အမ်ားဆံုး သံုးႏိုင္ငံ - အေမရိကန္၊ တ႐ုတ္၊ အိႏၵိယတဲ့။ တျခားေသာ ဖြ႔ံၿဖိဳးၿပီး ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲ ႏုိင္ငံမ်ားလည္း ပါတာေပါ့။

ဒီျပႆနာကို ေျဖရွင္းဖို႔ က်ဳိတို ပ႐ုိတိုေကာဆိုတဲ့ စာခ်ဳပ္ ႀကီး ေပၚလာပါေရာ။ စည္းကမ္းေတြ သတ္မွတ္၊ ကာဗြန္ေတြ ေလွ်ာ့ထုတ္ ၾကမယ္ေပါ့။ ႏိုင္ငံစံု အစည္းအေဝးႀကီးလုပ္ၾကတယ္။ သေဘာတူညီမႈေတြ ညိႇႏိႈင္းၾကတယ္။ အစကေတာ့ ဟုတ္သလိုလိုပဲ။ ေနာက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးျဖစ္ျပန္ေရာ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အမ်ားဆံုး ထုတ္တဲ့ သံုးႏိုင္ငံက လက္မွတ္ မထိုးလို႔။ နင္ေလွ်ာ့ရင္ ငါလည္း ေလွ်ာ့မယ္နဲ႔ အျပန္အလွန္ လက္ညိႇဳးထိုးေနတာနဲ႔ပဲ အေျဖမထြက္ဘူး တဲ့။ ေကာင္းေရာ။

အားတက္စရာေလး ေျပာလိုက္ဦးမယ္။ ကြၽန္မတို႔ရဲ႕ ျမန္မာႏိုင္ငံ က ကာဗြန္ ထုတ္လုပ္တဲ့ စာရင္းထဲမွာ နံပါတ္ ၉၁။ လူတစ္ေယာက္ခ်င္း ထုတ္တဲ့ႏႈန္းနဲ႔သာ ျပန္တြက္ရင္ နံပါတ္ ၁၈၅။ တစ္ကမၻာလံုး ထုတ္လုပ္ မႈရဲ႕ ၀ ဒသမ ၀၄ ရာခိုင္ႏႈန္းပဲ ရွိသတဲ့။ ၾကြားခ်င္ရင္ ကမၻာပတ္ၾကြားေပ ေတာ့။ တို႔မ်ားက သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္ ညစ္ညမ္းမႈ နည္းေအာင္ ေနတဲ့ တိုင္းျပည္လို႔။ လူသားတစ္မ်ဳိးလံုးနဲ႔ ေတာ႐ိုင္း တိရစၦာန္မ်ားကို တစ္ေထာင့္ တစ္ေနရာကေန ေစာင့္ေရွာက္ေပးေန တဲ့အေၾကာင္း ကမၻာ့ဆူပါ ပါဝါ သံုး ႏိုင္ငံသားေတြ ေရွ႕မွာ ေခါင္း ကို ေမာ့ၿပီးေျပာလို႔ ရတယ္။

အဲဒီလို ပင္လယ္ေရ မ်က္ႏွာျပင္ ျမင့္တက္ လာရင္ ေရေအာက္ ေရာက္သြား မယ္ လို႔ စာရင္းျပဳစု ခံရတဲ့ ႏိုင္ငံ ရွစ္ႏိုင္ငံ ရွိပါတယ္။

(၁) ေမာ္လဒိုက္ ကြၽန္းစုမ်ား၊ (၂) ဘဂၤလားေဒ့ရွ္၊ (၃) ဖိလစ္ပိုင္၊
(၄) အီဂ်စ္၊ (၅) တူဗာလု၊ (၆) ေပၚပူဝါ နယူးဂီနီ၊ (၇) ဘာေဘးဒိုး၊ (၈) ကီရိဘာတီတို႔ ပါတယ္။

ဒီအထဲကမွ ကြၽန္မတို႔ အိမ္နီးခ်င္းႀကီးရဲ႕ဒုကၡကို ျပက္ရယ္ မျပဳခ်င္ေပမယ့္ သူ႔ျပႆနာ ေျဖရွင္းပံု ေျဖရွင္းနည္းေလး ေတြကိုေတာ့ အနီးကပ္ေနရသူ ပီပီ သိထားဖို႔ လိုပါတယ္။

ပင္လယ္ေရ တက္လာမႈေၾကာင့္ တစ္ကမၻာလံုး လူေပါင္း သန္း ၂၀၀၊ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ ႏုိင္ငံသား သန္း ၂၀ ဟာ ၂၀၅၀ မတိုင္ခင္မွာ ေရႊ႕ေျပာင္း ေနထိုင္ရပါလိမ့္မယ္တဲ့။ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ ဝန္ႀကီးက ဒီလိုမ်ဳိး လူလုပ္တဲ့ ေဘးအႏၲရာယ္ကို ခံစား ရတာမို႔ အေနာက္ အုပ္စုထံက ေဒၚလာ ေလးဘီလီယံ လိုခ်င္ပါသတဲ့။ အတိုးနဲ႔ေခ်းတာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ဒီအတိုင္း အလြတ္ေပးရမွာတဲ့။ ေတာင္းပံုေလးက သင္းတယ္ေနာ္။

ဒါ့အျပင္ ဒီလို ဒုကၡေရာက္တဲ့ လူေတြကို လက္ခံဖို႔ ၿဗိတိန္ ႏုိင္ငံက ဗီဇာတံခါးကို ဖြင့္ေပးသင့္ သတဲ့။ ဥေရာပနဲ႔ အေမရိကန္ ကလည္း ဒီသန္းနဲ႔ ခ်ီတဲ့ ဘဂၤါလီေတြကို တာဝန္ ယူသင့္ တာတဲ့။ သိပ္ရယ္ရတာပဲ။ ဒါေတြက ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ကတည္းက ေတာင္းဆိုေန ခဲ့တာ။ ရသြားလား မရသြားလားေတာ့ မသိ။

ဒီေလာက္ဆိုရင္ ၂၀၁၂ ရခိုင္ အေရးအခင္း ျပႆနာ ထဲကို ဘာလို႔မ်ား တစ္ကမၻာလံုးက စိတ္ဝင္စား၊ အာ႐ုံစိုက္၊ က႐ုဏာ ေတြသက္ၿပီး စုတ္တသပ္သပ္နဲ႔ တက္တက္ၾကြၾကြႀကီး ဝင္ေရာက္ ကူညီ ခ်င္ေနသလဲ ဆိုတာကို ဆက္စပ္လို႔ ရေလာက္ပါျပီ။

OIC ရယ္၊ BBC , VOA, RFA, Irrawaddy, DVB
တို႔အျပင္ လက္သည္ တရားခံေတြ ထဲမွာ ေရႀကီးတာလည္း ပါသကိုး။
သူ႔လူသန္း ၂၀ ကို နဂိုကမွ ဘယ္ပို႔ရမွန္း မသိရတဲ့ အထဲေနာ္။ တ႐ုတ္ႀကီးလိုပဲ တစ္အိမ္ေထာင္ ကေလးတစ္ေယာက္ အမိန္႔ ထုတ္လိုက္ၿပီးေရာ။

ေနာက္ခံအေၾကာင္းေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနတဲ့ ရခိုင္၊ ဘဂၤါလီ အေရးကို လူမ်ဳိးစု ႏွစ္စု မေက်မနပ္ သတ္ျဖတ္ၾကျခင္းလို႔ လြယ္လြယ္ ကေလး လက္ခံဖို႔ မသင့္ပါဘူး။ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာ တည္တ႔ံခိုင္ၿမဲ ေရးလို႔ အက်ယ္ႀကီး ေအာ္ေနေပမယ့္လည္း အေနာက္ဘက္ စည္း႐ိုး ေပါက္သြားတာကေတာ့ ျငင္းလို႔မရေတာ့ပါ။ လက္နက္ကို လက္နက္ ခ်င္းတိုက္တာ ထင္သာျမင္သာ ရွိလွေပမယ့္လည္း လူကိုလူခ်င္း
ဖိသတ္ႏုိင္တဲ့ အေနအထားမ်ဳိးမွာ က်ည္ဆန္ကလည္း အသံုးဝင္လိမ့္ မယ္ မဟုတ္ပါဘူး။

လတ္တေလာ သတင္းေကာင္းကေတာ့ အာဆီယံ အဖြဲ႔ကေရာ၊ ဧည့္သည္ေတာ္ႀကီး အိုဘားမားကပါ ႏိုင္ငံသားျဖစ္ခြင့္ ဆိုတာကို ဝင္ေရာက္ စြက္ဖက္လို႔ မရပါဘူးလို႔ ေျပာသြားပါတယ္။ နားလည္ သေလာက္ကေတာ့ ဘဂၤါလီေတြကို လူ လူခ်င္း ကူညီမႈေတာ့ ျပဳရမယ္။ ႏုိင္ငံသားေပးတာ မေပးတာကေတာ့ ျမန္မာေတြသာ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ႏုိင္ငံသား ဥပေဒကို ျပင္ပါလို႔ သူတို႔မွာ ေျပာခြင့္ မရွိပါဘူးတဲ့။
အခ်ဳပ္ ဆိုရရင္ေတာ့ ရခိုင္အေရးဟာ ျမန္မာ တစ္မ်ဳိးသားလံုး အေရးမို႔ ေသြးေအးေနလို႔ မျဖစ္ေတာ့ပါေၾကာင္း။

 

သႏၲာဝင္း