ေဒြးအမွတ္တရ

ေန႕တိုုင္း သတိရေနတာလား ..
ဟင့္အင္း မဟုုတ္ပါဘူး ..
အခ်ိန္တိုုင္း သတိရေနတာလား ..
ဟင့္အင္း .. မဟုုတ္ပါဘူး ..
ဘာေတာ္စပ္လိုု႕လဲ ..
ဟင့္အင္း ဘာမွမေတာ္စပ္ပါဘူး ..
ေသခ်ာတာတခုု က ေတြးလိုုက္တိုုင္း မေျဖနိုုင္ပါဘူး ..

ဘာျဖစ္လိုု႕လဲ .. သိခ်င္ၾကမယ္ ထင္တယ္ ..

၁၉ ၉ ရ .. ခုုနွစ္ .. ရဲ႕ ေန႕ရက္မ်ားဟာ ..
က်မ တိုု႕ အိမ္ေထာင္ဦး အစ ..
ခ်စ္တာခုုတခုုတည္း က အေျခခံျပီး တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ .. ဘဝ ထဲမွာ ..
သမီးၾကီး ေရာက္လာျပီးတဲ့ အထိ ..
ေငြေရး ေၾကးေရး အတြက္ .. ရတက္မေအးခဲ့ရတဲ့ ညေပါင္းမ်ားစြာ ..

ဗီဒီယိုု ထုုတ္လုုပ္သူ အေနနဲ႕ .. ေတာင္ အဆင္မေျပနိုုင္တဲ့ ဘဝမွာ ..
တကယ္တမ္း သူ တည္ေဆာက္ခ်င္တဲ့ သူ႕ carrier က Film Director ပါတဲ့ ..
သူ႕ရဲ႕ ပထမဆံုုးေျခလွမ္း မွာ သူ႕ကိုု ဘယ္သူ က လက္ခံျပီး ရိုုက္ကူးေပးပါ့မလဲ ..
ဘယ္မင္းသား ကိုု ရိုုက္ပါရေစလိုု႕ သြားေျပာၾကည္႕ရမလဲ ..
ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာ နဲ႕ .. က်မ တုုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ..
၁၉ ၉ ၈ ခုုနွစ္ မတ္လ မွာ ကားစရိုုက္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္ ..

မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္လုုပ္ ..
က်ေနာ္ .. ရွိတယ္ ..
က်ေနာ္ .. အားေပးတယ္ ..
က်ေနာ္ .. ကူညီမယ္ ..
ခု လုုပ္ ေတာ့ ..
ခ် .. ေတာ့ ..

ဒီစကားေတြ နဲ႕ တြန္းအား .. တခုု ကိုု ..
သူ ေပးခဲ့တယ္ ..

ရိုုက္ကြင္းေပၚမွာ ..
ရိုုက္ကြင္း ဘုုရင္ ဆိုုတာ ဒါရိုုက္တာ ဆိုုတဲ့ စည္းကိုု သူ ေလးစားျပီး ..
က်မ နံရိုုးရွင္ လုုိခ်င္ခဲ့သမ ွ် ကိုု ..
မ်က္နွာ တခ်က္ေလးမွမပ်က္ဘဲ ကူညီေပးခဲ့တယ္ ...

သူ ကူညီလိုုက္တာ .. ပါးပါးေလးပါ ..
တခုုတ္တရ နင္တိုု႕ေက်းဇူးတင္ေနစရာလား လိုု႕ ...
သူ နဲ႕ ဆံုုတိုုင္း ခဏခဏ ေျပာေပမဲ့ ..

ဘာပညာမွ မျပည္႕ဝေသးတဲ့
ဒါရိုုက္တာ ဝင္းထြန္းထြန္း ကိုု ..
၁၀၀% ယံုုၾကည္မႈ အျပည္႕ထည္႕ေပးခဲ့တဲ့ ..
အဲဒီ စိတ္ဓါတ္အင္အား ..
က်မ တိုု႕ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့လိုု႕မရဘူး ..

ဒါရိုုက္တာ ဝင္းထြန္းထြန္း ဆိုုတဲ့ အမည္နာမ တခုု ရဲ႕ ..
ပထမဆံုုး ေျခလွမ္းဟာ ..
သူ႕ရဲ႕ ယံုုၾကည္ အားေပးမႈ နဲ႕ စတင္တည္ေဆာက္ခဲ့ရပါတယ္ ..

သူ နဲ႕ က်မ နံရိုုးရွင္ နဲ႕ သာ ေနာက္ပိုုင္းေတြ႕ၾက ဆံုုျဖစ္ၾကေပမဲ့ ..
က်မ နဲ႕ သူ တခါဖူးမွ အျပင္မွာ မဆံုုေတြဖူးခဲ့ဘူး ..

၂၀၀၇ ခုုနွစ္ ရဲ႕ မိုုးတြင္းမွာ နံရိုုးရွင္ က စကားတခြန္း ေျပာလာတယ္ ..
" July ထဲမွာ အကိုု နဲ႕ ကားရိုုက္ရွိတယ္" .. တဲ့
အဲဒီမွာ က်မ နံရိုုးရွင္ ကိုု က်မ ေျပာမိတဲ့စကားက ..
" ဒီတခါ ဦး ရႈတင္မွာ အကို နဲ႕ ဆံုုရင္ .. အကို႕ကိုု သစ္ ရွိခိုုးကန္ေတာ့ျပီး ..
တဘဝစာလံုုးအတြက္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာျပရဦးမယ္" .. လိုု႕ ..

က်မ လား ..
ဟုုတ္ကဲ့ ..
က်မ သူ႕ကိုု ကန္ေတာ့ျပီး ..
" တဘဝစာလံုုးအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အကိုု " လိုု႕ ေျပာခြင့္ရခဲ့ပါတယ္ ..
အဲဒီေန႕ ညေန က မိုုးေတြရြာေနတယ္ ..
ညေနဘက္မွာ ခပ္ဖြဲဖြဲရြာတယ္ ..
တစ နဲ႕ တစ သည္းလာတယ္ ..
မိုုးသည္းထဲမွာ နာေရးကူညီမႈကားၾကီး က ေမာင္းထြက္သြားတယ္ ..
အဲဒီ အခ်ိန္ မွာ .. လူေတြ အားလံုုး ငိုုၾကတယ္ ..
သူ ၾကားမၾကားေတာ့ မသိဘူး ..
က်မ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ေျပာခြင့္ရလိုုက္တာပါ ..

သူ ထြက္သြားခဲ့လိုုက္တာ .. July 11 ရက္ေန႕ ..
သူ နဲ႕ က်မ နံရိုုးရွင္ ကားရိုုက္ရမွာ July 14 ရက္ေန႕ ..

ေန႕တိုုင္း သတိရေနတာလား ..
ဟင့္အင္း မဟုုတ္ပါဘူး ..
အခ်ိန္တိုုင္း သတိရေနတာလား ..
ဟင့္အင္း .. မဟုုတ္ပါဘူး ..
ဘာေတာ္စပ္လိုု႕လဲ ..
ဟင့္အင္း ဘာမွမေတာ္စပ္ပါဘူး ..
ေသခ်ာတာတခုု က ေတြးလိုုက္တိုုင္း မေျဖနိုုင္ပါဘူး ..

က်မ ရဲ႕ " တဘဝစာလံုုးအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အကိုု" ဆိုုတဲ့ စကားတခြန္း ကိုု
ေျပာခြင့္ရွိတဲ့ အခ်ိန္မွာ မေျပာျဖစ္ခဲ့တာအတြက္ ..
ေျပာခြင့္မရွိေတာ့တဲ့ အခ်ိန္က်မွ ..
တသသေတြးလိုု႕ ..
ေတြးလိုုက္တိုုင္း မေျဖနိုုင္ပါဘူး ..

ဒါေၾကာင့္ က်မ ေျပာပါတယ္ ..
ေနာင္တေတြမ်ားလြန္းလိုု႕ ..
ေရွ႕ေလ ွ်ာက္ .. က်မ ..
ေနာင္တ နည္း ခ်င္ ပါ တယ္ .. လိုု႕ .. ေလ

က်မ တိုု႕ ခ်စ္ေသာ အကိုု .. ေကာင္းရာဘံုုမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနနိုုင္ပါေစ ..

Thit Thit Myint Saing