အေမရိကန္စက္ဘီးသမားတဦးေဖာ္ထုတ္ခဲ့ေသာျမန္မာ၏ သရုပ္မွန္

ျမန္မာဆိုတာကို ေသခ်ာဂဃနဏသိရွိရန္ႏိုင္ငံအႏွံ ့ေက်းလက္ေတာရြာမ်ားကိုျဖတ္သန္းျပီး က်ေနာ္တကိုယ္ေတာ္စက္ဘီးစီးခရီးႏွင္ခဲ ့သည္မွာ ရက္သတၱပတ္သုံးပတ္ေတာင္ၾကာပါသည္။
ဘားမားဟု သိၾကေသာ ျမန္မာ၏ ေႏြးေထြးပ်ဴငွာႏွစ္လိုစရာေကာင္းမွဳက သိသာလြန္းလွပါသည္။ စိမ္းလန္းစိုျပည္ေသာေက်းလက္သဘာ၀အလွမ်ား။ ေႏြးေထြးေသာေစာင္တခုႏွင့္ ပတ္ထားသလိုခံစားရသည့္ ရာသီဥတု။ကံ၏ အက်ိဳးတရားႏွင့္ သံသရာဘ၀အဆက္ဆက္ကို သက္၀င္ယုံၾကည္ေသာ ဗုဒၶဘာသာအမ်ားစုျဖစ္သည့္ ဌာေနတိုင္းရင္းသားမ်ား။ ထို ့ေၾကာင္ ့ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေသာ ေဒသတခုျဖစ္ရုံသာမက အေနာက္ကစကားပုံတခုျဖစ္သည္ တသက္မွာတဘ၀ဘဲဆိုသည့္ အသုံးလည္း မၾကားရေသာေနရာတခုျဖစ္ပါသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံကိုသြားခဲ ့ဖူးေသာခရီးသားမ်ားအၾကားမွာ ေျပာဆိုေနၾကသည့္ စြန္ ့စားသြားလာရေသာ ခရီးလမ္းမ်ားကိုပါ ျမန္မာက ခြင့္ျပဳေပးေနျပီဆိုသည္မွာ တကယ့္ကို အမွန္ဘဲျဖစ္သည္။ တကယ္ ့ကို လူေတြကသေဘာေကာင္းၾကျပီး တျပဳံးျပဳံးႏွင့္ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ေနေသာ ႏိုင္ငံျခားခရီးသြားမ်ားကို ကူညီခ်င္သူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ က်ေနာ္ေတာင္ ျမန္မာစကားႏွစ္ခြန္းေျပာတတ္လာခဲ ့သည္။တခုက ႏူတ္ဆက္စကား မဂၤလာပါႏွင့္ တခုက အဆိုေတာ္ ဂ်ပ္စတင္တင္ဘာလိပ္နာမည္ႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္တူသည္ ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆိုေသာစကား ျဖစ္ပါသည္။

သို ့ေသာ္လည္း ပုံမွန္အလည္အပတ္ခရီးထက္ပိုၾကာၾကာေနျပီး က်ေနာ္လုပ္သကဲ ့သို ့အတြင္းက်က် ေလ့လာၾကည့္မည္ဆိုပါက အဆိုပါအျပဳံးမ်ားက ဟန္ေဆာင္အျပဳံးေတြ ျဖစ္လာႏိုင္ပါသည္။
က်ေနာ္၏ အစီအစဥ္က ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အၾကီးဆုံးျမိဳ ့ေတာ္ရန္ကုန္ကေန ေတာင္ဘက္မိုင္ႏွစ္ရာအကြာကို ဦးတည္သြားရန္ျဖစ္ပါသည္။ ရန္ကုန္ကေန တညကားစီးျပီး ထိုေနရာကေန ရန္ကုန္ကိုငါးရက္ၾကာစက္ဘီးျဖင့္ ျပန္လာခဲ ့ပါသည္။ ထိုသို ့လုပ္ရျခင္းက အျပင္ကိုထြက္ျပီးေလ့လာရန္ႏွင့္ ျမန္မာေက်းလက္လူေနမွဳဘ၀ကို အျပည့္အ၀ ခံစားေတႊ ့ၾကဳံႏိုင္ရန္ျဖစ္ပါသည္။

ႏိုင္ငံအနွံတြင္ ကမၻာလွည့္ခရီးသားမ်ားကို ေကာင္းမြန္စြာၾကိဳဆိုရန္ႏွင့္ ဂရုစိုက္ရန္ ဆိုင္းဘုတ္မ်ားႏွင့္ လူအမ်ားကို ညြန္ၾကားထားပါသည္။ သို ့ေသာ္လည္း ဧည့္၀တ္ေက်ပြန္မွဳႏွင့္ ခိုင္းသည့္အတိုင္းလုပ္ရျခင္းတို ့အၾကားက ကြဲျပားျခားနားမွဳကို ေျပာျပရန္အေတာ္ခက္ပါသည္။


၂၀၀၅ခုႏွစ္ကထုတ္ေ၀ခဲ ့သည့္ ေဂ်ာ ့အို၀ဲလ္ကို ျမန္မာမွာရွာေဖြျခင္းစာအုပ္မွာ စာေရးဆရာမ အမ္မာလာကင္က စက္ဘီးငွားျပီး ေဂ်ာ့အို၀ဲလ္ေနထိုင္ခဲ ့ေသာကသာျမိဳ ့ကို သူေလွ်ာက္ၾကည့္ရန္ ၾကိဳးစားခဲ ့သည့္အေၾကာင္းကို ေရးသားထားပါသည္။သို ့ေသာ္ ရဲမ်ားက သူ၏အၾကံကိုလက္မခံခဲ့ပါ။
“ဆိုက္ကားငွားစီးပါလား၊ဆိုက္ကားဆရာက ခင္ဗ်ားကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးႏိုင္တာေပါ့ “ဟု ရဲမ်ားက စာေရးဆရာမ အမ္မာကိုေျပာၾကားခဲ့သည္ဟုဆိုပါသည္။
ယခုလမ္းမွာ ဘယ္သူကမွက်ေနာ့္ကို ရပ္ျပီးသြားလာခြင့္ ႏွင့္စာရြက္စာတမ္းစစ္ေဆးျခင္းမလုပ္သည္က မျငင္းႏိုင္ေသာတိုးတက္မွဳတရပ္ျဖစ္ပါသည္။ သို ့ေသာ္အဘယ္ေၾကာင့္ က်ေနာ္စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ခံစားရပါသလဲ။
သည္ ့ထက္ပိုေ၀းေ၀းသြားလို့မရသည့္အတြက္ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ ေမာ္လျမိဳင္ျမိဳ ့၏ ေတာင္ဘက္ေနရာအားလုံးလိုလိုတြင္ ခရီးသြားမ်ားအတြက္ ကန့္သတ္ထားပါသည္။ ေျမပိုင္ရွင္မ်ားက အက်ိဴးအျမတ္ရွိမည့္အပန္းေျဖရိပ္သာ မ်ားေဆာက္ရန္ စီစဥ္ေနဆဲသည့္အတြက္လည္းျဖစ္မည္။ မည္သူမွ ထို အေၾကာင္းကို အေရးတယူလုပ္ေမးျမန္းျခင္းမရွိၾကပါ။
၁၉၄၈ခုႏွစ္တြင္ ျဗိတိသွ်အုပ္ခ်ဳပ္မွဳေအာက္မွလြတ္ေျမာက္ခဲ ့သည့္ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ၁၉၆၂ခုနွစ္တြင္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းဦးေဆာင္ေသာ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးလက္ေအာက္သို ့ျပန္လည္က်ေရာက္ခဲ ့သည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာစစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေအာက္မွာရွိစဥ္က အစစအရာပိတ္ပင္တားဆီးမွဳမ်ားျပဳလုပ္ခဲ ့သည့္ အခ်ိန္ကမွဳ ျမန္မာကို လည္ပတ္ခြင့္ရသည့္ ကမၻာလွည့္ခရီးသည္ဗီဇာမွာ ၂၄နာရီသာ လည္ပတ္ခြင့္ေပးခဲ ့သည္။
ထို ့ေၾကာင့္ယခုကဲ ့သို ့ေမာ္လျမိဳင္ ပတ္၀န္းက်င္တေလွ်ာက္ က်ေနာ္၏စက္ဘီးျဖင့္ လွည္ပတ္ေလွ်ာကိၾကည့္ရျခင္းက တကယ့္ကို အခြင့္ထူးၾကီးတရပ္အျဖစ္ခံစားရပါသည္။
ေမာ္လျမိဳင္က ကိုလိုနီေခတ္က စာေရးဆရာ ျဗိတိသွ်စာေရးဆရာေဂ်ာ့အို၀ဲလ္ေနခဲ ့သည္ ့ေနရာျဖစ္သလို ေနညိဳခ်ိန္အေၾကာင္းကို ကဗ်ာမ်ားေရးဖြဲ ့ခဲ ့သည့္ စာေရးဆရာရုဒ္ရွဒ္ ကီပလင္း၏ တေထာက္နားခိုခဲ ့သည္ ့ေနရာလည္းျဖစ္ပါသည္။

ေမာ္လျမိဳင္ျမိဳ ့ျပင္ကိုက်ေနာ္စက္ဘီးျဖင့္ထြက္လာျပီး လယ္သမားမ်ားေကာက္စိုက္ေနသည္ ကိုရပ္ၾကည့္ျပီး မဂၤလာပါဟု ေအာ္ျပီးႏုတ္ဆက္လိုက္သည့္အခါ ေဒသခံမ်ားက စက္ဘီးအနီရဲရဲေပၚက လူျဖဴတေယာက္ကို သေဘာက်စြာ ရယ္ေမာၾကေလသည္။ က်ေနာ္စက္ဘီးကိုနင္းျပီးျဖတ္သြားသည့္အခါ လူေတြက ၀ိုင္းၾကည့္ၾက၏ တခ်ိဳ ့ကအနားကပ္ျပီးလက္ဆြဲနုတ္ဆကိၾကသည့္အတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အဆိုေတာ္ဂ်ပိစတင္တင္ဘားလိပ္ကဲ့သို ့နာမည္ေက်ာ္ တေယာက္လို က်ေနာိခံစားမိေလသည္။
ေမာ္လျမိဳင္အနားက ကြ်န္းေလးတကြ်န္းဆီသို ့ကူးျပီးသြားၾကည့္ရန္ က်ေနာ္စက္ဘီးကို စီးလာခဲ ့ပါသည္။ သို ့ေသာ္လည္း ထိုေနရာမွာေန ့စဥ္ေျပးေနသည့္ ခရီးသည္တင္ကုတို ့ကိုက်ေနာ္လြတ္သြား၏။ေဒသခံမ်ားက စက္ေလွမ်ားျဖင့္ တခါကူးလွ်င္ ေဒၚလာ ၃၀ဆင့္မွ်ေပးရေသာ ပုဂၢလိက စက္ေလွေလးမ်ားျဖင့္ အျပန္အလွန္ကူးေနၾကသည္။ က်ေနာ္ကူးဖို ့ၾကိဳးစားရာတြင္ မည္သည့္ေလွသမားမွ် က်ေနာ္ ့ေငြကိုမယူပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားထိုေနရာတြင္ ကိုယ့္အစီအစဥ္နွင့္ကိုယ္ ျမစ္ကို ျဖတ္ခြင့္မရွိ၍ျဖစ္ပါသည္။ လူေတြက က်ေနာ္ ့ကို ပခုံးသာတြန့္ျပၾကပါသည္။
ေစာင့္ၾကည္ မွတ္တမ္းတင္
ေနာက္တေန့မနက္တြင္ ေမာ္လျမိဳင္ကေန ဖားအံကို က်ေနာ္ထြက္လာခဲ ့ပါသည္။ လမ္းေတြက ေကာင္းျပီးျဖဴးေနပါသည္။ ေရြေရာင္၀င္းေသာဘုရားေစတီမ်ားႏွင့္ စစ္တုရင္ကြက္မ်ားႏွင့္တူေသာ လယ္ကြင္းမ်ားကို ျဖတ္ျပီးစက္ဘီးနင္းလာခ်ိန္တြင္ ေႏြးေထြးေသာေလေျပက က်ေနာ့္ေက်ာဘက္ကို တိုးေ၀ွ ့တိုက္ခတ္ေနပါသည္။

ယခုထိတိုင္ေအာင္ျမန္မာဟိုတယ္မ်ားတြင္ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားကို လက္ခံရန္အထူးလိုင္စင္လိုေနဆဲျဖစ္ျပီး ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားအေနျဖင့္ လမ္းေပၚမွာ စခန္းခ်ေနထိုင္ခြင့္မရွိေသးပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံက အကူအညီေပးမည့္ကားႏွင့္ေစာင့္ၾကည့္ေနေသာ ဒရိုင္ဘာမပါဘဲ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား စက္ဘီးစီးႏိုင္သည့္ ကားလမ္းမၾကီးေပၚတြင္ က်ေနာ္တေယာက္တည္းျဖစ္သည္။
ထိုေနရာမ်ိဳးတြင္ေတာင္ က်ေနာ္၏ လွဳပ္ရွားမွဳတိုင္းကို ေစာင့္ၾကည့္ျပီး မွတ္တမ္းတင္ခံေနရသည္ဟု ခံစားမိပါသည္။ လူရွင္းေနေသာအေ၀းေျပးလမ္းမၾကီးေပၚတြင အရပ္၀တ္စုံ၀တ္ထားသည့္ ရဲက ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ က်ေနာ္ ့ေနာက္မွာပါလာပါသည္။ သူကိုယ္သူ ရဲပါဟုေျပာျပီး က်ေနာ္ ့ေနာက္မွာ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ပါလာေသးသည္။ ထို ့ေနာက္မွာေတာ့ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းျပီးထြကိခြာသြားပါသည္။

ေန ့လယ္ပိုင္းမွာေတာ့ကိုၾကိဳင္ထြန္းအမည္ရွိလူတေယာက္က သူ ့ဆိုင္မွာေန ့လယ္စာစားရန္ က်ေနာ့္ကိုဖိတ္ပါသည္။ က်ေနာ္တို ့အတူတူစက္ဘီးစီးမသြားႏိုင္ပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကရင္ျပည္နယ္ႏွင့္မြန္ျပည္နယ္ကို ျခားထားသည့္ အေစာင့္ဂိတ္ကိုျဖတ္သြားရမည္ျဖစ္သည့္အတြက္ အေစာင့္ဂိတ္ကို ႏိုင္ငံျခားသားတဦးႏွင့္အတူတူ သူကအတူမျဖတ္ခ်င္သည့္အတြက္ ျဖစ္ပါသည္။

ေန ့လည္စာစားခ်ိန္တြင္မွဴ ကိုၾကိဳင္ထြန္းက အေကာင္းေတြခ်ည္းေျပာပါသည္။ အစိုးရကေျပာင္းလဲသြားျပီး လမ္းေတြလည္းေကာင္းလာျပီ။ အရာအားလုံးပိုေကာင္းလာျပီဟုဆိုသည္။သို ့ေသာ္လည္း သူ ့ရြာမွာအလုပ္အကိုင္မ်ားမ်ားစားစားမရွိသည္ ့အတြက္ လူေတြက သူ့ကဲ ့သို ့ႏိုင္ငံအျပင္ကိုထြက္ျပီး စင္ကာပူမွာအလုပ္သြားၾကသည္။ ပညာေရးစနစ္က ေငြအလုံအေလာက္မရွိ။ မႏွစ္က ေက်ာင္းအတြက္လိုအပ္သည့္အေထာက္အပံ ့ကို ယူနီဆက္ေခၚ ကုလသမဂၢကေလးမ်ားရံပုံေငြအဖြဲ ့က လွဴဒန္းခဲ ့ရသည္။ေဆးရုံမ်ားကလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပင္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္တကယ္မၾကဳံေသးသ၍ ေျပာျပရင္ယုံမည္ေတာင္မထင္။

ေဆးခန္းသြားရန္မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည့္အခါကိုၾကိဳင္ထြန္းက တုံ ့ဆိုင္းေနသည္။ ေဆးခန္းကိုေရာက္ရန္ နယ္စပ္အေစာင့္ဂိတ္ကို တခါျပန္ျဖတ္ရအုန္းမည္။ က်ေနာ္တို ့လူခ်င္းခြဲသြားေသာလည္း အေစာင့္ဂိတ္ကို ႏိုင္ငံျခားသားတေယာက္ကထပ္တလဲလဲျဖတ္ေနသည့္အတြက္ ေမးခြန္းမ်ားထုတ္လာစရာရွိသည္ဟု သူကဆိုသည္။

ထို ့ေၾကာင့္
သစ္ပင္မ်ားအုပ္မုိးေနသည့္ကားလမ္းမၾကီးေပၚမွာက်ေနာ္စက္ဘီးဆက္နင္းလာခဲ ့သည္။ မၾကာခင္မွာမိုးရြာခ်သည့္အတြက္ ခက္ခက္ခဲခဲနင္းလာခဲ့ရသည္။ ေနာက္ထပ္မိုင္ ၃၀ေလာက္ထပ္နင္းရပါအုန္းမည္ ။သို ့ေသာ္အနည္းဆုံးေတာ့ ထိုေနရာအထိက်ေနာ္ သြားႏိုင္ေသးသည္မဟုတ္ပါလား

ေနာက္ျပန္ဆုတ္ခဲ ့ရေသာၾကက္ေျခနီေဆးခန္း

ေနာက္တေန့ မနက္က်ေနာ္ႏိုးလာသည့္အခါ မေန ့ကကဲ့သို ့ဖိ္တ္ၾကားမွဴတခုႏွင့္ၾကဳံရပါသည္။ ႏိုင္ငံတကာဖြံျဖိဴးေရးအစီအစဥ္မွာလုပ္ေနသည့္မိတ္ေဆြတဦးကၾကက္ေျခနီေဆးခန္းကို လာခဲ ့ရန္ေခၚသည့္အီးေမးလ္တေစာင္ရပါသည္။ ထိုေဆးခန္းကစစ္ပြဲမ်ားမွာ ေျမျမဳပ္မုိင္းထိထားသူ မ်ားအတြက္ ေျခတုႏွင့္သင္တန္းမ်ားေပးေနေသာ ေနရာျဖစ္ပါသည္။
“အဲဒိေဆးခန္းအေရွ ့တံခါးကို ေခါက္လိုက္ရုံဘဲ။ သူတို ့က ရွင့္ကို ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ေဆးခန္းကို လိုက္ျပပါလိမ့္မယ္’ဟု က်ေနာ္ ့မိတ္ေဆြက အီးေမးလ္ထဲမွာေရးသားထားပါသည္။

သို ့ေသာ္လည္းက်ေနာ္လာသည္ကုိသူတို ့က၀မ္းမသာၾကပါ။ ေဆးခန္းတံခါးအေပါက္၀မွာတြင္ ေဒါက္တာ၀င္းႏိုင္ဆိုသူဆီက ခြင့္ျပဳခ်က္ယူရန္ သူတို ့ကက်ေနာ့္ကိုေျပာပါသည္။ သူ ့ကိုတနာရီခြဲခန့္ၾကာေအာင္လိုက္ရွာရပါ၏သူ ့၀န္ထမ္းမ်ား၏ ရုံးခန္းထဲမွာလည္း ေနာက္ထပ္ ၄၅ မိနစ္ခန့္ ထပ္ေစာင့္လိုက္ရပါေသးသည္။
ေနာက္ဆုံးတြင္ေတာ့ က်ေနာ္မွာ ဆရာ၀န္တဦးကုိ ေတြ ့ခြင့္ရပါျပီ။ ေဒါက္တာ၀င္းႏိုင္ကို ျမန္ျမန္္ဆန္ဆန္မိတ္ဆက္ျပီး လွ်င္ ရာဘာတံဆိပ္တုံးထုသည့္ခြင့္ျပဳစာတခုရလိမ့္မည္ဟု က်ေနာ္ေမွ်ာ္လင့္မိပါသည္။

“ မဂၤလာမနက္ခင္းပါဗ်ာ”ဟု က်ေနာ္ကႏုတ္ဆက္လိုက္ပါသည္။
ေဒါက္တာ၀င္းႏိုင္ကက ၁၂နာရီ ၁၄မိနစ္ျဖစ္ေနေသာသူ ့လတ္ပတ္နာရီကိုတခ်က္ၾကည့္ျပီး ေန့လယ္ခင္းပါဟု ျပန္ေျပာပါသည္။
ကိစၥကအဆင္မေျပပါ။ က်ေနာ္ကၾကက္ေျခနီ ေဆးခန္းကိုလာလည္ရန္ျဖစ္ႏိုင္မည္လားဟုေမးသည္အခါ က်ေနာ္စာေရးဆရာအစစ္ျဖစ္ေၾကာင္း သက္ေသျပရမည္ဟုသူကဆိုပါသည္။ က်ေနာ္၏အင္တာနက္ေပၚက၀က္ဘ္ဆိုက္စာမ်က္ႏွာကလည္း စာေရးဆရာျဖစ္ေၾကာင္းျပသရန္မလုံေလာက္ပါ။ ထို ့ေၾကာင့္ က်ေနာ္ကဗီဇာႏွင့္ႏိုင္ငံကူးလတ္မွတ္ကို မိတၱဳကူးျပီး အစိုးရအာဏာပိုင္ေတြထံကို ခြင့္ေတာင္းစာပို ့ရမည္ဟုဆိုသည္။ သူတို ့က ခြင့္ျပဳခဲ ့လွ်င္ သူက က်ေနာ္ေတာင္းဆိုသည္ကို စဥ္းစားမည္ဟုဆိုသည္။တလထက္ပိုမၾကာပါဟုဆိုသည္။

က်ေနာ္ ေလွာင္ပိတ္ေနေသာထိုရုံးခန္းထဲကေနေဒၚသျဖင့္ခ်က္ခ်င္းထြက္လာကာ ျမိဳ ့ေတြအၾကားက အေ၀းေျပးကားလမ္းမၾကီးေပၚကို ျပန္ေရာက္လာခဲ့ပါသည္။ ေဒါက္တာ၀င္းႏိုင္က က်ေနာ္၏ ႏိုင္ငံကူးလတ္မွတ္နံပတ္ကိုေရးရန္စာရြက္ေပးပါေသးသည္။ သို ့ေသာ္လည္း ေနာက္ထပ္ရက္ႏွစ္ရက္ကို ေတာင္ကုန္းမ်ားေပၚကို ျဖတ္နင္းျပီး လမ္းေဘးမွာေရာင္းသည့္ငွက္ေပ်ာေျခာက္ေၾကာက္ကို ၀ယ္စားကာ ေလတျဖဴးျဖဴးႏွင့္သာ စက္ဘီးနင္းဖို ့က်ေနာ္စိတ္ကူးျပီးသားျဖစ္ပါသည္။

ရန္ကုန္ကိုက်ေနာ္ေရာက္သည့္အခါတြင္ အစိုးရကိုဆန္ ့က်င္မွဳေၾကာင့္ အက်ဥ္းေထာင္ထဲ၌၁၄ႏွစ္ခန့္ေနခဲ ့ရသည့္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသမားေဟာင္း ကိုေအာင္ေအာင္ႏွင့္ အတူ ထိုင္စကားေျပာျဖစ္ခဲ ့သည္။ သူေျပာျပသည့္ ေထာင္အေတြ ့အၾကဳံက ေထာင္မ်ားအေၾကာင္း ရိုက္ကူးထားသည့္ အေမရိကန္ရုပ္သံဇတ္လမ္းတြဲ Cool Hand luke ကို ျမန္မာဟန္ျဖင့္ၾကည့္ရသည္ ့အတိုင္းပင္။

လက္တေလာေျပာင္းလဲမွုမ်ားကို သူျမင္ရသည့္အေပၚအနာဂတ္တြက္ဘာေတြျဖစ္လာႏိုင္မလဲဆိုသည္ကိုလည္း က်ေနာ္တို ့စကားေျပာျဖစ္ခဲ ့ၾကပါသည္။ အစိုးရက ယခုေတာ့ အရပ္သား၀တ္စုံေျပာင္း၀တ္ထားပါျပီ။ ေက်ာင္းေတြမွာ ပညာေရးစနစ္က ဆိုးရြားေနဆဲျဖစ္သည္။ လမ္းေတြကေတာ့ ပိုေကာင္းလာသည္။ ကမၻာလွည့္ခရီးသြားမ်ားလည္း တလထက္ ပိုၾကာၾကာေနႏိုင္လာသည္။ ပုဂၢိလကသတင္းစာေတြလည္းတိုးတက္လာေနသည္။

အစိုးရက လူေတြကိုယခင္ကဲ ့သို ့ေထာင္ထဲပို ့မည္ ့အစား စီးပြားေရးအရပိုျပီး ႏွိိပ္စက္လာသည္ဟုသူကဆိုသည္။ ႏိုင္ငံ၏ၾကြယ္၀ခ်မ္းသာမွဳမ်ားကို အစိုးရကထိန္းခ်ဳပ္ထားသည္။ လယ္သမားေတြဆီက ေျမကိုသိမ္းျပီး ႏိုင္ငံျခားသားရင္းႏွီးျမဳပ္နွံသူမ်ားကို သူတို ့ၾကိဳက္ေစ်းျဖင့္ေရာင္းသည္။
ထို ့ျပင္က်ေနာ္၏ ခရီးစဥ္တေလွ်ာက္မွာ ၾကဳံခဲ့ရသည့္အျဖစ္အပ်က္မ်ားက တခုတည္းကိုဘဲရွင္းရွင္းေလးေျပာေနပါသည္။
ျမန္မာသည္ တံခါးပြင့္လာပါသည္။ သို ့ေသာ္စီးပြားေရးအတြက္သာျဖစ္ပါသည္။

စာေရးဆရာPeter Frick-Wright ေရးသားထားေသာ Myanmar is a new adventure hot spot, but a Portland mountain biker finds the downside: big brother ကိုထားထားျမင့္မွဘာသာျပန္ဆိုပါသည္။

 

Burma-Newselite