စာဖတ္သူမ်ား ရင္နင့္ေစမယ့္ ဇာတ္လမ္းေလး တစ္ပုဒ္ပါ

ေမေမ ဆံုးသြားၿပီးေနာက္ပိုင္း ေမေမ့ရဲ႕ အရိပ္အေရာင္ေတြ လြမ္းေမာမႈေျပေလွ်ာ့ႏိုင္ဖို႔ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့ ေဖေဖဟာ တျခားၿမိဳ႕ငယ္ေလးတစ္ၿမိဳ႕ကို ေျပာင္းခဲ့တယ္… အဲဒီ ၿမိဳ႕ေလးဟာ သာမန္ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ပါဘဲ… အသက္ငယ္ငယ္ဘဲရွိေသးတဲ့ ေဖေဖဟာ ေမေမ ဆံုးသြားၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ တစ္ေယာက္တည္းကၽြန္ေတာ္ကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့တယ္…

သူ ေမေမရဲ႕ေဆးကုသမႈစရိတ္ေတြနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ခၽြတ္ခ်ံဳက်ခဲ့ရတယ္… ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသေလာက္ေတာ့ သူ႔အေၾကြးေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္ ၁၀တန္းေအာင္တဲ့ အထိ ဆပ္လို႔ မကုန္ႏိုင္ေသးဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူေမေမ့ ေရာဂါေၾကာင့္ စိတ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္း၊ အေၾကြးေတြ ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ေနလို႔ စိတ္ညစ္ရတဲ့ အေၾကာင္း ၿငီးျငဴတာ လံုး၀မၾကားဖူးဘူး။

ေဖေဖဟာ သမရိုးက် ေဖေဖေတြလိုပါဘဲ… အရာရာကို အေလးထားတတ္တဲ့ပံုစံ နဲ႔ ခပ္ေအးေအးေနတတ္တယ္… ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသေလာက္ ေဖေဖဟာ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာကို မေဖာ္ျပတတ္ဘူး…

ညေနေက်ာင္းဆင္းျပန္လာလို႔ အိမ္ကိုေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ သူကေတာ့ ေယာက်္ားတန္မဲ့ မီးဖိုခန္းမွာတစ္ေယာက္တည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္အတြက္ ညစာကို ခ်က္ျပဳတ္ေနရွာတယ္… ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ေက်ာင္းမွာ ပထမရခဲ့တဲ့ ေအာင္စာရင္းကို သူ႔ကို ၀မ္းပမ္းတသာ ထုတ္ျပေပမဲ့ သူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ ေခါင္းေလးကိုပြတ္ၿပီး “ေတာ္တယ္… သား” ဆိုတာေလးကိုဘဲ ျပံဳးၿပီးေျပာတတ္တယ္… ဒါေတာင္ ဒါဟာသူ႔ရဲ႕ အစြန္းဆံုလို႔ေတာင္ထင္ရတယ္…

ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အမွားလုပ္မိတဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာဆိုရင္ေတာ့ ဆူတာ၊ ဆံုးမတာက သူ႔အတြက္ပိုလြယ္ကူပံုရတယ္… တခါတေလ သူ အရမ္းစိတ္တိုတဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ကို ရိုက္တတ္တယ္… ဒါမ်ိဳးရိုက္တတ္တဲ့ အႀကိမ္ရည္ကလဲ လက္ငါးေခ်ာင္းေတာင္မျပည့္ပါဘူး။ အဲဒီလို ရိုက္ခံရၿပီးတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ငိုတယ္… သူလဲ ငိုတယ္…

အဲဒီညမွာ သူ ကၽြန္ေတာ့ အခန္းထဲ ၀င္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့ကို ေဆးလိမ္းေပးတဲ့ အခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ေပ်ာ္ဟန္ေဆာင္ေနလိုက္တယ္… ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္တယ္ … သူ႔မ်က္ရည္ပူေတြဟာ သူေဆးလိမ္းေပးရင္ ကၽြန္ေတာ့ အနာေပၚက်ေနတယ္ဆိုတာ… ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္တယ္… သူ႔ ရင္ထဲက အနာဟာ ကၽြန္ေတာ့ အနာထက္နာတယ္ဆိုတာ… ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္တယ္… သူ ကၽြန္ေတာ့ကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာ…

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဖတ္သန္းလာခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ အမ်ားစုဟာ ပင္ပန္းခဲ့တယ္… ဒါေပမဲ့ ေဖေဖဟာ အလုပ္အရမ္းႀကိဳးစားတယ္… ေဖ့ေဖ့မွာ ဆႏၵတစ္ခုရွိတယ္… အဲဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုယ္ပိုင္ အိမ္ေလးတစ္လံုးပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔ပါဘဲ… ေဖေဖဟာ တျခားသူေတြထက္ကို ပိုၿပီး ပင္ပန္းဆင္းရဲခံၿပီး သူ႔စိတ္ကူး ရည္မွန္းခ်က္ အေကာင္ထည္ေဖာ္ႏိုင္ဖို႔ အတြက္ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္… အဲဒီႏွစ္က တန္ေဆာင္းမုန္း လျပည့္ေန႔မွာဘဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္သစ္တက္ပြဲလုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္… အဲဒီေန႔မွာ ေဖေဖ အရမ္းေပ်ာ္တယ္… ကၽြန္ေတာ္လဲ အရမ္းေပ်ာ္ခဲ့တယ္…

အခ်ိန္ေတြဟာ ကုန္ဆံုးသြားတာ အရမ္းကိုျမန္ဆန္လြန္းတယ္… ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လဲ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ ဘြဲ႔ရၿပီး အလုပ္ေကာင္းေကာင္းတစ္ခုရခဲ့တယ္… ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္းလိုဘဲ “အရာရာတိုင္းဟာ ထြက္သြားၿပီးရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ေခါင္းျပန္မလွည့္တတ္ေတာ့ဘူး…”

ေဖေဖဟာ သူ အသက္ ၅၈ႏွစ္ အရြယ္မွာ စၿပီး ေရာဂါ စျဖစ္ခဲ့တယ္… သူ အျပင္ထြက္သြားၿပီးရင္ အိမ္ျပန္တဲ့လမ္းကို ရွာမေတြ႔ေတာ့ဘူး… ေရွ႕တစ္ရက္က ေလွ်ာ္ထားတဲ့ အိပ္ယာခင္းက မေျခာက္ေသးဘူး… ဒီေန႔မွာ ဆိုဖာထိုင္ခံုက စိုျပန္ၿပီ… သူ သူ႔ဆီးကိုလဲ မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘူး…

ကၽြန္ေတာ့ အလုပ္က အခုမွ ၀င္ခါစပါ… ဒါေပမဲ့ အိမ္ကို အျမဲတမ္းေစာေစာျပန္ေနရတယ္…
အိမ္နားက ေခါက္ဆြဲဆိုင္ကလဲ ခဏခဏ ဖုန္းဆက္လာတယ္… “မင္းအေဖကို လာျပန္ေခၚသြားလိုက္ဦး…”
ေခါက္ဆြဲရည္ေတြေပက်ံေနတဲ့ သူ႕ကို အျမဲလိုလို အိမ္ျပန္ေခၚသြားရတယ္…
တေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ျပန္ေရာက္လာၿပီး… “ေဖ… သားျပန္ေရာက္ၿပီ” လို႔ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္…
သူ႔ဆီကေန ကၽြန္ေတာ္ကို အံ့ၾသေစတဲ့ စကားတစ္ခြန္းေျပာထြက္လာတယ္… “မင္းဘယ္သူလဲ?”
သူ႔ေရာဂါ အေျခအေနဟာ တေန႔တျခာ ပိုပိုဆိုး၀ါးလာတာနဲ႔အမွ် တခါတေလ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္သူလဲ ဆိုတာကို သူမမွတ္မိေတာ့ဘူး…

သူေရာဂါ အေျခေနဟာ ေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္ေကာင္း၊ ဆိုးတဲ့အခ်ိန္ဆိုးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပဳစုႏိုင္တဲ့ အတိုင္းအတာထက္ေက်ာ္လြန္ေနေလၿပီ… တေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေစ်း၀ယ္ထြက္တုန္း ကၽြန္ေတာ္ပိုက္ဆံရွင္းေနရင္း သတိမထားမိလိုက္တဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာ သူတစ္ေယာက္တည္းလမ္းမေပၚကိုထြက္သြားတယ္… ကားဟြန္းသံကို ၾကားလိုက္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ေတာ္ေတာ္ေလး လန္႔သြားတယ္… သူ႔ဆီကို ေျပးသြားၿပီး သူ႔ကို ေတြ႔ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လိုက္ႏိုင္တယ္… ေတာ္ေသးတာေပါ့… ကားက အခ်ိန္မီ ဘရိတ္အုတ္ႏိုင္ခဲလို႔…

သူ႔ကို ပိုမိုေကာင္းမြန္တဲ့ ျပဳစု ကုသ ေပးမႈရေအာင္ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို ေဆးရံုတင္လိုက္တယ္… ကၽြန္ေတာ္လဲ အလုပ္မွာ ေကာင္းေကာင္းအာရံုစိုက္ႏိုင္တာေပါ့…

ေဖေဖ ေနေကာင္းမွတ္မိေနတဲ့ တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ့ဆီကိုဖုန္းဆက္လာတယ္… ကၽြန္ေတာ္ေဆးရံုေရာက္ေတာ့ သူ႔ အခန္းတံခါး၀မွာ သန္႔ရွင္းေရး၀န္ထမ္းက သူ႔ကို ေအာ္ေနတာ ၾကားလိုက္ရတယ္… “ဟဲ့ အဖိုးႀကီးစုတ္… ဒီေန႔ဘယ္နခါရွိၿပီလဲ… တေနကုန္ေသးေပါက္ခ်ေနေတာ့တာဘဲ… နင့္ အခန္းကို လာၿပီးၾကမ္းတိုက္ေပးေနရတာ အခါေပါင္းမနည္းေတာ့ဘူး…”
ကၽြန္ေတာ္လဲ ၾကားေရာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေဒါသထြက္သြားတယ္… “လူနာကို ဒီလိုေအာ္ဆဲေနရေလာက္ေအာင္ ခင္ဗ်ားက ဘာလဲ… ထြက္သြား… ခုထြက္သြား…”
ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ဆြဲမထိုးမိေအာင္ စိတ္ကိုမနည္းထိန္းထားလိုက္ရတယ္… ေဖေဖကေတာ့ မ်က္ႏွာငယ္နဲ႔ အျပစ္ တစ္ခုခု က်ဴးလြန္ဖူးတဲ့ ကေလးေလးလိုဘဲ…
တခဏတြင္း တိတ္ဆိတ္သြားတဲ့ အခန္းမွာ သူမထိန္းႏိုင္တဲ့ က်င္ငယ္ရည္ေတြဟာ ကုတင္းေစာင္းတေလွ်ာက္စီးက်ေနသံကိုဘဲ ၾကားရေတာ့တယ္…

ေဖေဖ့ရဲ႕ စာပြဲေပၚမွာ စာတစ္ေစာင္ တင္ထားတာေတြ႔လိုက္တယ္… ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဖေဖ အားစိုက္ၿပီးေရးထားတဲ့ စာတစ္ေစာင္နဲ႔ ၀ါထိန္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္သစ္တက္ပြဲတုန္းက ရိုက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုေလး… စာေရးထားတာကေတာ့…
“သား… ေဖေဖ ေတာင္းပန္ပါတယ္… ေဖေဖေနမေကာင္းျဖစ္တာ သားကို ေတာ္ေတာ္ေလး ဒုကၡေပး
ေနမိၿပီ… ေဖေဖ… သားကို ေမ့မွာေၾကာက္တယ္… သားကို မွတ္မိႏိုင္ဖို႔ အတြက္ ေဖေဖ ေတာ္ေတာ္ေလးႀကိဳးစားေနတယ္… သား ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေကာင္းေကာင္းဂရုစိုက္ေနာ္…”

စာ အိတ္ထဲမွာ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ေဖေဖ့ရဲ႕ဘဏ္စာအုပ္ေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့နာမည္ပါတဲ့ ကိုယ္စားလွယ္လႊဲစာ… ဒါကေတာ့ သူ ဒီတစ္ဘ၀လံုးႀကိဳးစာခဲ့သမွ် နဲ႔ ဒီတစ္ဘ၀လံုး ကၽြန္ေတာ့ ကိုေပးခဲ့တဲ့ အခ်စ္ေတြပါဘဲ…

သူကေတာ့ သူ႕ရဲ႕အခ်ိန္ေတြ၊ ခြန္အားေတြ အားလံုးကိုစိုက္ထုတ္ေပးၿပီး ကၽြန္ေတာ့ဘ၀ေအာင္ျမင္ဖို႔အတြက္ ရင္းႏွီးေပးခဲ့တယ္...
သူအိုလာတဲ့ အခ်ိန္မွာက်ေတာ့ သူ႕ရဲ႕ မွတ္ဥာဏ္ေတြကို ရက္ရက္စက္စက္ရုပ္သိမ္းသြားခဲ့တယ္...
အခ်စ္ကို အခ်စ္ဆံုးအတြက္ထားေပးခဲ့ပါတယ္… ေဖေဖ…

..............................................
Copy and Credit to
http://www.facebook.com/aungyunaing