"တုိက္ပံု၀တ္ၾကရပါမယ္"

ဇြန္လ 24, 2013 (3:44am) တြင္ YAN MAUNG မွ ေရသားမွ်ေ၀ခဲ့ပါသည္။

Source: Forever Friend

ဟိုတေန႔က ဖ်ာပံုက အသိတခ်ိဳ႔နဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ထုိင္ေနတုန္းမွာ တစ္ေယာက္က ဒန္ေပါက္သြား၀ယ္လုိက္ဦးမယ္ ဆုိၿပီး ေၿပာပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာတင္ ေနာက္တစ္ေယာက္က ထေၿပာလိုက္တယ္၊ အဲ့ဒီဆုိင္မွာ သြားမ၀ယ္နဲ႔၊ ဗမာေရာင္းတဲ့ဆုိင္မွာပဲ ၀ယ္ တဲ့။
အဲ့ဒီလို မြတ္စလင္ဆန္႔က်င္ေရးအၿမင္ေတြဟာ ဗုဒၵဘာသာ၀င္ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ားမွာ ရွိေနၿပီလဲ ဆုိတာ မသိေပမဲ့ ဗုဒၵဘာသာ၀င္ေတြနဲ႔ အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ေတြရဲ႔ ၾကားမွာ အက္ေၾကာင္းၾကီးတစ္ခု ထင္ေနၿပီဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏုိ္င္ငံရဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ ဒီမုိကေရစီေရွ႔ေရးအတြက္ ေကာင္းတဲ့လကၡဏာတစ္ရပ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီႏုိ္င္ငံမွာ လူနည္းစုၿဖစ္ေနတဲ့ မြတ္စလင္ေတြရဲ႔ အေနအထားကို စာနာမိသလို၊ တၿခားႏုိ္င္ငံေတြမွာ လူနည္းစုၿပန္ၿဖစ္ေနတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြရဲ႔ အေနအထားေရာ ဘယ္လုိမ်ား ရွိေနမလဲလို႔ ေတြးေနမိပါတယ္။



ငယ္ငယ္က ဘုရား ဘာလို႔ရွိခုိးလဲ ေမးရင္ ကုသုိလ္ရခ်င္လုိ႔ လုိ႔ပဲ ေၿဖခဲ့ပါတယ္၊ ဘုရားရုိက္မွာကုိလည္း အရမ္းေၾကာက္ခဲ့တာေပါ့။ ရြတ္လုိက္တဲ့ ဂါထာေတြလည္း မနည္းမေနာပါ။ အဓိပါယ္ေတာ့ တခုမွ နားမလည္ပါဘူး၊ နားလည္ဖုိ႔လည္း မၾကိဳးစားခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔ ဘာသာတရား ယံုၾကည္မႈဟာ အေၾကာက္တရားကို အေၿခၿပဳတဲ့၊ ကိုယ္က်ိဳးရလုိမႈကို ေရွ႔တန္းတင္တဲ့ မ်က္ကန္းယံုၾကည္မႈတစ္ခု ၿဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ ၿမတ္စြာဘုရားကို ကုိးကြယ္ၾကတာ တန္ခုိုးရွင္၊ ဖန္ဆင္းရွင္၊ ကယ္တင္ရွင္တစ္ဦးအေနနဲ႔ ကုိးကြယ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ပညာအရာမွာ အတုမရွိသူ၊ ေလာကလူသားအေပါင္းေပၚမွာ တစ္တန္းတည္းေသာ ေမတၱာတရားကို အႏိႈင္းမဲ့ေလာက္ေအာင္ ထားခဲ့သူ၊ ဘယ္ဟာ မေကာင္းမႈ၊ ဘယ္ဟာ ေကာင္းမႈဆုိတာကို လမ္းညႊန္ၿပသခဲ့သူအေနနဲ႔ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္ၾကတာပါ။

ဗုဒၵဘာသာ၀င္ေတြ ကုိးကြယ္အားထားတာက ဘုရား တရား သံဃာ ဆုိတဲ့ ရတနာသံုးပါးေပါ့။ ဘုရားဆုိတာ သစၥာေလးပါးကို ကုိယ္တုိင္သိၿမင္ေတာ္မူတဲ့သူ လုိ႔ အဓိပါယ္ရတယ္။ တရားဆုိတာက ကံ ကံ၏အက်ိဳးေပါ့။ သံဃာဆုိတာကေတာ့ ၿမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားခဲ့တဲ့အတုိင္း ကုိယ္တုိင္လည္း က်င့္ၾကံေနထုိင္တယ္၊ အဲ့ဒီတရားေတာ္ေတြ မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္လည္း ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္တယ္၊ အမ်ားၿပည္သူကိုလည္း ေဟာၾကားၿပသေပးတယ္။ ဒီသံဃာေတာ္ေတြသာမရွိရင္ ၿမတ္စြာဘုရားရဲ႔ တရားေတာ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘယ္နာၾကားခြင့္ရႏုိင္ပါ့မလဲ။ E=mc2 သီအိုရီအတြက္ အုိင္းစတုိင္းက အဓိက ဆုိေပမဲ့ ကုိယ့္ကုိ ၿပန္သင္ေပးတဲ့ အတန္းထဲက ဆရာမရဲ႔ ေက်းဇူးကလည္း အႏိႈင္းမဲ့ဆုိတာ ေမ့ထားလုိ႔ မရပါဘူး။

တခ်ိဳ႔ကေၿပာၾကတယ္၊ ဘုန္းၾကီးေတြ ႏုိင္ငံေရး မလုပ္သင့္ဘူးတဲ့။ ႏုိင္ငံေရးဆုိတာဟာ လႊတ္ေတာ္တက္တာ၊ မဲဆြယ္တာ၊ ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္တာ၊ ဥပေဒၿပဳတာေတြလို႔ပဲ သတ္မွတ္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဟုတ္တာေပါ့၊ သာသနာနဲ႔ ဒါေတြန႔ဲ ဘာမွမွမသက္ဆုိင္တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ႏုိ္င္ငံေရးဆုိတာဟာ ႏုိ္င္ငံသားအားလံုးရဲ႔ အေရးလုိ႔ ခံယူတတ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီအယူအဆဟာ အင္မတန္မွကို မွားယြင္းသြားပါတယ္။

၂၀၀၇ခုႏွစ္ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးတုန္းက သံဃာေတာ္တစ္ပါးက မိန္႔သြားဖူးတယ္၊ ဘုန္းၾကီးတို႔ ဒကာ ဒကာမေတြ ဒုကၡေရာက္ေနတာကို မၾကည္႔ရက္လုိ႔ပါ တဲ့။ အဲ့ဒီတုန္းက သံဃာေတာ္ေတြဟာ အၾကမ္းမဖက္ဘဲနဲ႔ တကယ့္ကို ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ဆႏၵၿပခဲ့ၾကတာပါ၊ ပုဂိဳလ္ေရးအက်ိဳးေမွ်ာ္ကုိးမႈ လံုး၀မပါ၀င္ခဲ့သလို၊ ရန္လိုအမုန္းထားမႈေတြလည္း မရွိခဲ့ပါဘူး။ ပရဟိတအလုပ္ေတြ ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့၊ အလွဴအတန္းေတြ အေၿမာက္အမ်ား လုပ္ေနတဲ့ သီတဂူဆရာေတာ္ၾကီး၊ ဆရာေတာ္ ေမတၱာရွင္ (ေရႊၿပည္သာ) စတဲ့ ဆရာေတာ္ေတြလည္း စစ္အစိုးရရဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေတြ လုပ္ရပ္ေတြအေၾကာငး္ကို ေ၀ဖန္ၾကတာပါပဲ၊ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓါတ္၊ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓါတ္ ရွိၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အစြန္းေတာ့ မေရာက္ၾကဘူး။ ဒကာ ဒကာမေတြကို နိဗာန္ေရာက္ေၾကာင္း တရားေတြတင္ မဟုတ္ဘဲ ဘ၀ေနနည္းေတြကိုပါ ေဟာၾက ေၿပာၾကတယ္၊ တုိင္းၿပည္လိုအပ္ခ်က္အရ လူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြလည္း လုပ္ေနၾကတယ္။

ပဲခူးဘက္မွာ ရွိတဲ့ ဘုန္းေတာ္ၾကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္းက ဆရာေတာ္တစ္ပါးကေတာ့ ေၿပာဖူးတယ္၊
ဘုန္းၾကီးတုိ႔လည္း ေအးေအးေဆးေဆး ၀ိပသနာတရားေတြ အားထုတ္ခ်င္တာေပါ့၊ ဒါေပမဲ့လည္း ကိုယ့္လူမ်ိဳးေတြအတြက္ လိုအပ္ေနေတာ့ ဒါေတြလုပ္ေနၾကရတယ္၊ လူတစ္ေယာက္ရဲ႔တန္ဖိုးကို သူၿဖတ္သန္းသြားတဲ့ ေခတ္ၾကီးက သူ႔ပခံုးေပၚ တင္ေပးလိုက္တဲ့ တာ၀န္ေတြကို ဘယ္ေလာက္ထမ္းေဆာင္သြားတယ္ ဆုိတဲ့ အခ်က္နဲ႔ တုိင္းတာရမွာပဲ ဆုိတဲ့ ဆရာၾကီးဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ႔ စကားလုိေပါ့။ ဘုန္းၾကီးတုိ႔အားလံုးလညး္ တာ၀န္ေက်တဲ့သူေတြ တန္ဖုိးၿမင့္တဲ့သူေတြ ၿဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားရမွာေပါ့ တဲ့။

ဒီဆရာေတာ္ၾကီးေတြဟာ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ေနတာလား ဆုိ ဟုတ္ပါတယ္၊ ႏုိင္ငံေရး လုပ္ေနတာပါ၊ ႏုိင္ငံသားေတြရဲ႔ အေရးကုိ လုပ္ေနတာပါ၊ ဘုရားေဟာနဲ႔ မဆန္႔က်င္သလို၊ မုန္းတီးေရးတရားေတြ မပါပါဘူး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တုိးတက္ေရးကိုပဲ ေဟာၾက ေၿပာၾက ေဆာင္ရြက္ၾကတာပါ။

ႏွေၿမာတြန္႔တုိသူကို ေပးကမ္းၿခင္းၿဖင့္ အႏုိင္ယူမည္။
အက်င့္ပ်က္သူကုိ အက်င့္ေကာင္းၿဖင့္ အႏုိင္ယူမည္။
အမ်က္ေဒါသထြက္သူကို ေမတၱာၿဖင့္ အႏုိင္ယူမည္။
လိမ္ညာေၿပာဆုိသူကို အမွန္တရားၿဖင့္ အႏုိ္င္ယူမည္။

ၿမတ္စြာဘုရားက ဒီလိုေဟာၾကားခဲ့တာပါ။ ဓါးနဲ႔ခုတ္သူကို တုတ္နဲ႔ၿပန္ရုိက္ဖုိ႔ ေဟာခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ၿမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားခဲ့သမွ်ကုိ အတုိဆံုးေၿပာပါဆုိ မေကာင္းမႈ ေရွာင္၊ ေကာင္းမႈ ေဆာင္၊ ၿဖဴေအာင္ စိတ္ကိုထား လုိ႔ ဆုိရပါမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၀ါဒရဲ႔ အေၿခခံအက်ဆံုး အယူအဆကေတာ့ ကံ ကံ၏အက်ိဳးပါ၊ ေကာင္းတာလုပ္ရင္ ေကာင္းတာၿဖစ္မယ္၊ မေကာင္းတာလုပ္ရင္ မေကာင္းတာၿဖစ္မယ္၊ လွလွေလး ေၿပာရရင္ေတာ့ ကုိယ့္ၿပဳသည္႔ကံ ပဲ့တင္သံ ကုိယ့္ထံ ၿပန္လာမည္ ေပါ့။ ဒါဟာ တကယ္ေတာ့ ၿမတ္စြာဘုရား ထုတ္ခဲ့တဲ့ ဥပေဒတစ္ရပ္ မဟုတ္ပါဘူး၊ ၿမတ္စြာဘုရား ရွာေဖြေတြ႔ရွ့ိခဲ့တဲ့ ေလာကနိယာမတစ္ခုပဲ ၿဖစ္ပါတယ္။ ေလာကနိယာမ ၿဖစ္တဲ့အတြက္ ဘယ္ဘာသာ ဘယ္လူမ်ိဳးအတြက္မဆုိ မွန္ကန္ေနမဲ့ Global teaching ပဲ ၿဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ လြတ္လပ္စြာ ကုိးကြယ္ယံုၾကည္ပုိင္ခြင့္ဟာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႔ ကိုယ္ပုိင္အခြင့္အေရးတစ္ခုပဲ ၿဖစ္ပါတယ္။ ဆရာၾကီး ဦးဆန္းလြင္ရဲ႔ ရတနာသံုးပါးကို ယံုၾကည္ကိုးကြယ္ ဆည္းကပ္လာသူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း စာအုပ္မွာ သူ႔ဘ၀ရဲ႔ ၿဖတ္သန္းမႈေတြကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ပထမဆံုး အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္အၿဖစ္ ေမြးဖြါးလာတယ္၊ ေလ့လာၾကည္႔တယ္၊ အဲဒီေနာက္ ခရစ္ယာန္ကို ေၿပာင္းတယ္၊ ေလ့လာၾကည္႔တယ္၊ ေနာက္ဆံုး ဗုဒၵဘာသာကို ေလ့လာတယ္၊ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ အသက္ထက္ဆံုး ကုိးကြယ္သြားတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဘာသာတရားဟာ ဒီလုိပဲၿဖစ္ရပါမယ္၊ ဘာသာတစ္ခုခ်င္းစီမွာ အႏွစ္သာရေတြ ရွိၾကတယ္၊ ဒါေတြကို စိတ္တိုင္းက် ေလ့လာ၊ ၿပီးရင္ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာ ကုိယ္ကုိးကြယ္ရံုပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြက ကုိယ့္ဘာသာထဲကို ဘာသာၿခားတစ္ေယာက္ ကူးေၿပာင္းလာတယ္ဆုိ ဂုဏ္ယူၾကတယ္၊ အဲ၊ ကိုယ့္ဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္ တၿခားဘာသာထဲ ေၿပာင္းသြားရင္ေတာ့ နာလုိ႔မဆံုးဘူး။ ဒါဆုိ တစ္ဖက္ကၾကည္႔ရင္ေရာ၊ ဒီဘာသာရဲ႔ ဂုဏ္ယူစရာက ေနာက္ဘာသာအတြက္ နာက်ည္းစရာကိစၥ၊ ကာကြယ္ရမဲ့ကိစၥၾကီး ၿဖစ္ေနမွာေပါ့။ ဒီလိုသာဆုိ ဘယ္လုိလုပ္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အတူယွဥ္တြဲေနထုိင္ႏုိ္င္ၾကမွာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ဘာသာေရးယံုၾကည္မႈကို လူ႔အခြင့္အေရးတစ္ရပ္လို႔ ၿမင္ရပါမယ္။ ကုိယ္ေတြခ်ည္း သီးသန္႔ေနလုိ႔ မရေတာ့တဲ့ Globalization Age မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ကမာၻၾကည္႔ ၾကည္႔တတ္ဖုိ႔လည္း လုိပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ၿပင္ပမွာ မုန္တုိ္င္းဘယ္ေလာက္ထန္ထန္၊ ကုိယ့္အိမ္ ကုိယ့္အေဆာက္အဦးကသာ ခုိင္ခံ့မယ္ဆုိ စိတ္ပူေနစရာ မလုိပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး ဒီၿပႆနာရဲ႔ အေၿဖက မုန္တုိ္င္းဆီမွာ ရွိမေနပါဘူး၊ အခ်ိန္မေရြး ၿပိဳလဲသြားႏုိင္တဲ့ ယုိင္နဲ႔နဲ႔ ကုိယ့္အိမ္မွာသာ ၿပႆနာအရင္းအၿမစ္က ရွိေနတာပါ၊ ဒါကို ေၿဖရွင္းၾကရမွာပါ။ အဓိကအေနနဲ႔ေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႔ ဘာသာတရားက ဂုဏ္သိကၡာရွိစြာ ရပ္တည္ေနႏုိင္ဖုိ႔ လုိပါတယ္။ အၾကမ္းဖက္မႈနဲ႔ တြဲေနတဲ့၊ အစြန္းေရာက္မႈေတြနဲ႔ ၿခယ္သထားတဲ့ အယူ၀ါဒတစ္ရပ္ ၿဖစ္ေနလို႔ မရပါဘူး။ ကုိယ့္ဘာသာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးသာ ဂုဏ္ယူတတ္ၾကမယ္ဆုိရင္ တၿခားဘာသာကုိ ေၿပာင္းသြားဖုိ႔ဆိုတာ မၿဖစ္ႏုိင္ေတာ့သေလာက္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ေလ့လာမိသေလာက္ေလး ေၿပာရရင္ေတာ့ တၿခားဘာသာ၀င္ေတြ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဘက္ ဘယ္အခ်ိန္ေၿပာင္းလာလဲဆုိ ဘာသာေရးကို သိပံနည္းက် ဆန္းစစ္မိတဲ့အခါ ေၿပာင္းလာေလ့ရွိပါတယ္၊ ဒါ ကိုယ့္ဘာသာမုိ႔လုိ႔ အမႊန္းတင္ေနၿခင္း မဟုတ္ပါဘူး၊ ဗုဒၵ၀ါဒဟာ သိပံနည္းက် ၀ါဒၿဖစ္တယ္၊ ေ၀ဖန္ဆန္းစစ္မႈကို အေလးထားတယ္ ဆုိတာကုိ အားလံုးက လက္ခံထားၿပီးသားပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဘာသာ၀င္ေတြ ဘယ္အခ်ိန္ ဘာသာေၿပာင္းလဲဆုိရင္ေတာ့ ဘ၀က ေမွာင္အတိက်ေနတဲ့အခါမွာပါ။ ဘာလို႔ဆုိေတာ့ ကုိယ့္ဘာသာ၀င္အခ်င္းခ်င္းထဲက ကယ္မဲ့ကူမဲ့သူ မရွိလုိ႔ပါပဲ။

အနာၾကီးေရာဂါသည္တစ္ေယာက္ရဲ႔ ၿဖစ္ရပ္မွန္ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ကုိ ဖတ္ဖူးပါတယ္၊ သူ ဒီေရာဂါၿဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဗုဒၵဘာသာ၀င္ေတြက အနားေတာင္ ကပ္မခံေတာ့ဘူး၊ ၀ုိင္းပယ္ထားလုိက္ၾကတယ္၊ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ခရစ္ယာန္သာသနာၿပဳ ဘုန္းေတာ္ၾကီးတစ္ပါးက ေရာက္လာၿပီး ၾကင္ၾကင္နာနာ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ဆက္ဆံတယ္၊ ေငြေၾကးကအစ လုိအပ္တာမွန္သမွ် ကူညီေပးတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ဘာသာထဲ ၀င္မလားလို႔ ေမးေတာ့ သူ စဥ္းေတာင္စဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ ၀င္ပစ္လုိက္တယ္ တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြဟာ ေမတၱာသုတ္ကုိေတာ့ အၿမဲမၿပတ္ ရြတ္ေလ့ရွိၾကတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ကာယကံေၿမာက္ ေမတၱာထားႏုိင္တဲ့အပိုင္းမွာေတာ့ အင္မတန္မွကို အားနည္းေနပါေသးတယ္။

ဆရာၾကီး ၿမသန္းတင့္ ဘာသာၿပန္ထားတဲ့ သုခၿမိဳ႔ေတာ္ စာအုပ္ထဲမွာလည္း ဒီအတုိင္းပါပဲ၊ ၿပင္သစ္ဘုန္းေတာ္ၾကီးတစ္ပါးက အရမး္ကို ဆင္းရဲစုတ္ၿပတ္ေနတဲ့ ေနရာတစ္ခုမွာ ဘုရားသခင္အေပၚ ယံုၾကည္မႈတစ္ခုတည္းနဲ႔ အပင္ပန္း ဆင္းရဲခံ သာသနာၿပဳသြားတဲ့အေၾကာင္းေလး ဖတ္ရဖူးပါတယ္။ ဖတ္ေနစဥ္တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္အရမ္းကို ၾကည္ညိဳေနမိပါတယ္၊ ဘာက္ုိလဲဆုိေတာ့ သူ႔ရဲ႔ ေမတၱာတရားကိုပါ။

ဟုိတေလာေလးက ဖ်ာပံုမွာရွိတဲ့ သာစည္ဘုရားကို သြားၿဖစ္ပါတယ္။ မဟာစင္မုန္တုိင္းသတင္းေတြ ထြက္ေနတဲ့အခ်ိန္တုန္းကေပါ့။ ည၈နာရီေလာက္ရွိၿပီ၊ မုိးကေတာ့ ဖြဲဖြဲ ဖြဲဖြဲရြာေနတယ္။ ဘုရားေပၚမွာ ၁၀ႏွစ္ေတာင္ မၿပည္႔ေလာက္ေသးတဲ့ ေကာင္မေလးက စံပယ္ပန္းေတြ ေရာင္းေနတယ္၊ ရွိေနတဲ့ ဘုရားဖူးတခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဘုရားအတြက္ ဆလုိက္မီးအလွဴေငြေတြ လွဴေနၾကတယ္၊ ဘုရားေရွ႔က အလွဴခံပံုးမွာ ပိုက္ဆံေတြ ထည္႔ေနၾကတယ္။ အဲ့ဒီကေလးေလးကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ သတိမထားမိၾကဘူး။ ကေလးမေလးရဲ႔ ပံုစံက မဟာစင္ေတြဘာေတြ မသိဘူး၊ စပယ္ပန္းေတြ ကုန္မွ အိမ္ၿပန္ရမဲ့ အေနအထား ၿဖစ္ေနတယ္၊ အဲ့ဒါနဲ႔ပဲ သူ႔မွာ က်န္ေနတာေတြအားလံုးကို ၀ယ္ေပးလုိက္တယ္။ သမီးပဲ ဘုရားမွာ သြားကပ္ၿပီး လုိရာဆုေတာင္းခဲ့ လုိ႔ဆုိေတာ့ ၀မ္းသာအားရ ဘုရားသြားကန္ေတာ့ရွာတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ ခုန၀တၳဳထဲက ခရစ္ယာန္ဘုန္းေတာ္ၾကီးကို သြားၿမင္ေယာင္မိလိုက္တယ္၊ သူသာဆုိ ဘယ္လုိအၾကင္နာ ေမတၱာေတြမ်ား ေပးလုိက္မလဲ မသိဘူးလို႔။

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႔ သာသနာကို တည္တံ့ေစခ်င္တယ္ဆို အၿပင္မွာပဲ ဘုရားေတြတည္ေနလို႔ မရပါဘူး၊ တၿခားဘာသာ၀င္ကို လက္မထပ္ၾကနဲ႔ ဆုိၿပီး တားၿမစ္ေနရံုနဲ႔ ဆန္႔က်င္ေနရံုနဲ႔လည္း မရပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိယ္တုိင္ ဘာသာေရးအေၿခခုိင္ဖုိ႔ လုိပါတယ္။ အုိးမဖုတ္ခင္ အုိးလုပ္စဥ္၀ယ္ အုိးတြင္ႏွိပ္ခတ္ တံဆိပ္မွတ္ကား မၿပတ္မစဲ အုိးပင္ကြဲလည္း အၿမဲတေစ တည္ရွိေနသုိ႔ ဆုိတဲ့အတုိင္းပါပဲ၊ ကေလးေတြရဲ႔ ႏွလံုးသားမွာ ဘုရားတည္ၿခင္းကသာ ဘာသာ သာသနာၿပန္႔ပြါးဖုိ႔အတြက္ အေရးတၾကီး လုိအပ္တာပါ။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လူသားအခ်င္းခ်င္း ေစာင့္ေရွာက္ၾကဖုိ႔ ေဖးမကူညီၾကဖို႔လည္း လိုပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြက ကုိယ့္ဘာသာရဲ႔ အႏွစ္သာရကို မသိၾကဘူး၊ ဂါထာေတြရြတ္ရင္ မ တဲ့ဘာသာ၊ ကံစီမံရာ ဆုိၿပီး ဘာအလုပ္မွမလုပ္ဘဲ ၿငိမ္ခံေနတဲ့ ဘာသာတစ္ခုလုိ ၿဖစ္ေနတယ္။ ၊ ကံ ဆုိတာ ေစတနာနဲ႔ယွဥ္တဲ့အလုပ္ လုိ႔ ဆုိလိုမွန္းမသိၾကဘူး၊ ခ်မ္းသာခ်င္ရင္ ေအာင္ၿမင္ခ်င္ရင္ တုိးတက္ခ်င္ရင္ ဘုရားခ်ည္း ထုိင္ရွိခုိးေနလုိ႔ မရဘူး၊ ဘုရားကလည္း ဒီလုိမေဟာၾကားခဲ့ဘူး၊ ေအာင္ၿမင္ခ်င္တယ္ဆုိ အလုပ္လုပ္ဖုိ႔ လုိတယ္၊ ပညာတတ္ဖုိ႔ လိုတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြကေတာ့ ကံဇာတ္ဆရာအလုိက် ဆုိတဲ့ လြဲမွားတဲ့ အယူအဆၾကီးကို ကုိင္ဆြဲထားၾကတယ္။ ဒါဟာ "အရာရာမွာ ဘုရားသခင္အလုိေတာ္အတုိင္းပဲ" လို႔ ယံုၾကည္ၾကတဲ့ တၿခားဘာသာ၀င္ေတြက ကမာၻကို အုပ္စုိးေနၾကခ်ိန္မွာ "အတၱာဟိ အတၱေနာနာေထာ - မိမိကိုယ္သာ ကုိးကြယ္ရာ၏" ဆိုၿပီး ဘုရားအဆံုးအမကို နာယူခဲ့ၾကရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဗုဒၵဘာသာ၀င္ေတြ ဆင္းရဲၿပီးရင္း ဆင္းရဲေနၾကရတဲ့၊ သူမ်ားကို လက္ၿဖန္႔ေတာင္းေနရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းတစ္ခုပါပဲ။

လီယုိေတာ္စတိြဳင္းကေတာ့ ေၿပာဖူးပါတယ္။
Everyone thinks of changing the world, but no one thinks of changing himself
ဟုတ္ပါတယ္၊ အေၿပာင္းအလဲကို လုိခ်င္ရင္ အရင္ဆုံုး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိယ္တုိင္ ေၿပာင္းၾကရမွာပါ။

ဓမၼႏၱရာယ္ ဆုိတဲ့ စကားလံုးေလး၊ စိ္တ္၀င္စားဖုိ႔ အရမ္းကာင္းပါတယ္၊ ခုခ်ိ္န္မွာ ကေလးကအစ သိေနၿပီၿဖစ္တဲ့ ကမာၻၾကီးက လံုး၀န္းတယ္ဆိုတာ၊ ေနကို ဗဟိုၿပဳ လည္ပတ္ေနတယ္ဆုိတာ ၊ ကမာၻေၿမမွာ ဆြဲအားရွိတယ္ဆုိတာေတြဟာ တစ္ခ်ိန္ကေတာ့ ဓမၼႏၱရာယ္ ၿဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ခု ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ ကန္႔ကြက္ေနတဲ့ အယူအဆေတြ၊ ကုိင္ဆြဲထားတဲ့ ခံယူခ်က္ေတြ၊ ေထာက္ခံေနတဲ့ အၿမင္ေတြ ဒါေတြကေရာ ရာႏႈန္းၿပည္႔ မွန္ႏုိ္င္ပါ့မလား။ မေသခ်ာပါဘူး၊ ဘာလုိ႔ဆုိေတာ့ တခါတေလမွာ အမွန္တရားဟာ အခ်ိန္ရဲ႔အဆံုးအၿဖတ္ကိုလည္း ခံယူတတ္ရလုိ႔ပါပဲ။

ဆရာတင္ေမာင္သန္းနဲ႔ ဆရာၿမသန္းတင့္တုိ႔ ေဟာေၿပာပြဲတစ္ခုမွာ ဆံုၾကေတာ့ ဆရာၿမက ေမးတယ္၊ ခင္ဗ်ား တုိ္က္ပံုမ၀တ္ဘူးလား တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္က ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ ေနခ်င္တာ၊ တုိက္ပံုကို မၾကိဳက္ဘူး လုိ႔ ၿပန္ေၿဖေတာ့ ဆရာၿမသန္းတင့္က ကၽြန္ေတာ္လည္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ ၾကိဳက္ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ လူေတြက တုိက္ပံုန႔ဲမွ သင့္ေတာ္တယ္လို႔ ၿမင္ၾကတာကိုး တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္က အဲ့ဒီလို မၿမင္ဘူး ဆရာရဲ႔။ သူတုိ႔အၿမင္နဲ႔ ခင္ဗ်ားအၿမင္ေတာ့ မတူဘူးေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါေပမဲ့ အမ်ားအၿမင္ကုိ ေလးစားေသာအားၿဖင့္ ၀တ္ရတာေပါ့ လို႔ ဆုိတယ္။
ဒီလိုဆုိေတာ့ ဆရာၿမသန္းတင့္ရဲ႔ တုိက္ပံုက ရုိးရုိးတုိက္ပံုတစ္ထည္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ကုိယ္နဲ႔ မတူ ကြဲၿပားေနတဲ့ သူတစ္ပါးရဲ႔ အၿမင္၊ သူတစ္ပါးရဲ႔ ယံုၾကည္မႈ၊ သူတစ္ပါးရဲ႔ ခံယူခ်က္ကုိ ေလးစားေၾကာင္း ၿပသေနတဲ့ သေကၤတတစ္ခု ၿဖစ္သြားပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ ကိုယ့္အမ်ိဳး ကုိယ့္ဘာသာ သာသနာကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ႏုိ္င္ဖို႔၊ အဲ့ဒါနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းမွာပဲ လူမ်ိဳးစံု၊ ဘာသာစံုု၊ ယဥ္ေက်းမႈစံုတဲ့ ႏုိ္င္ငံၾကီးမွာ အားလံုး ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အတူယွဥ္တြဲေနႏုိ္င္ဖုိ႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိယ့္ကုိကိုယ္ ၿပင္ၾကရပါမယ္။ ဗုဒၵဘာသာ၀င္ေကာင္းတစ္ေယာက္ ၿဖစ္လာေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ ၾကိဳးစားၾကရပါမယ္။ ဗုဒၵ၀ါဒရဲ႔ တကယ့္အႏွစ္သာရကို ေနာင္လာေနာက္သားေတြ သိရွိေအာင္ ေဆာင္ရြက္ၾကရပါမယ္။

ေနာက္ၿပီး ဆရာၿမသန္းတင့္လုိပဲ တုိက္ပံု၀တ္ၾကရပါမယ္။

(ေရးသားသူ - Phio Thiha)။